Îro, di gelek nûçeyade Amedspor derbas dibû. Lê mixabin, dîsa bi astengîya hatibû rojevê. Belê, ew Amedspor a ku, di dilê medeye û bûye sembol…
Vê neqlê, ji ber ku, tenê du peyvên (Koma me, bona we) bi zimanê dayîkê li ser perçek caw, an jî formên xwe nivîsîne, astengî dîtin. Gelo, ev çîye?
Ez şîrove û wisa pir dûvedirêj jî nakim. Ji ber ku, min ew nûçe tev xwandin û dît ku, gelek kesên hêja, li dijî wan astengîya, bersivên pir baş dane. Divirde, girîngî û pêwîstîya “Zimanê Dayîkê,” derdikeve pêş, wek nan û av. Bêguman, ji zarokan re perwerda bi zimanê dayîke li xwendegeha girînge, pêwiste…
Û ez bawerim ku ev perwerde ji mezin re jî, girînge. Lê mezin, dikarin li mal jî bi zimanê dayîke, xwe bi xwe perwerde bikin. Ji ber ku, herkes dikare bi hindikayî, mehê pirtûke kê bi Kurdî bixwîne.
Niha jî, peyvên birêz Yaşar Kemal û şairê nemir Cegerxwîn hatin bîra min.
Cegerxwîn, di pirtûkke ke xwede digot:
“Tu kurmacîya xwe ji bîra nekî,
eger baş nizanî, divê zêdekî!..”
Ev peyva wî ye hêja, bû slogana romana mine nû; ya bi navê Para Şêr, ku min ji bona Zaroka / Ciwana hazir kirîye.
Ez hêvîdarim ku êdî herkes hewl bide xwe, bi zimanê dayîke bixwîne, biaxive û binivisîne…
Ji ber ku hate ziman; niha jî ez dixwazim qetek ji vê romanê, ku wê di nêzde derkeve, parve bikim:
Êzingvanê me yî extîyar, her çi qa serkeftîbe jî; karê wî pir zore, zehmete; barê wî girane. Lê, ê ker’ê wî? Di destpêkêde em bêjin: Waaax, kero rebeno!..
Ew ker’ê bê zar û bê ziman.
Xwarina wî ka, ce û piçek dan.
Tenê hêvîya wî xudan.
Ji kar û bara ne direvîya.
Ku şixulê kes î tunebûna.
Tazî li mêrgê diçêrîya.
Çi lê dikin nabêje na.
Giran be jî di meşîya.
Ji pal, zinar û newala.
Bi serkeftî dibe mal a.
Lê qet ne didît bêbextîya qaçaxçîya.
Wî dajotin ser mayîna.
Û li dû, bi tirs dimeşîyan.
Niha jî em li çîroka êzingvan û her du zarokên wî yî piçûçik mêze bikin; ev extîyar bi çi hunerî wisa serkeftîye?
Ez vê nivîsê (Nivîsa Min, Bona We) dîyarî “Amedspor” dikim û hertim serkeftinê ji wan re dixwazim!.. Her bijîn!.. Silav û rêz!..